Detectiemethode en Functie

Verschillende scanprincipes kunnen worden gebruikt voor verschillende detectietaken. Het meest geschikte scanprincipe voor de specifieke toepassing wordt bepaald op basis van verschillende criteria, zoals het te detecteren materiaal, de omgevingsomstandigheden en de scanafstand.

In tegenstelling tot inductieve of capacitieve sensoren, reageren magneetveldsensoren op de aanwezigheid van een magneetveld. Het doet er niet toe of dit veld wordt opgewekt door een elektromagneet of een permanente magneet. Hierdoor zijn magneetveldsensoren bijzonder goed bestand tegen beschadiging of storing. In vergelijking met de hierboven vermelde near-field-sensoren, bieden magneetveldsensoren grotere scanafstanden met een kleinere behuizing.

Speciale technische kenmerken van magneetveldsensoren in het kort samengevat:

• Detectie van componenten voorzien van magneten
• Grote scanafstand (afhankelijk van de gebruikte magneten)
• Variabele scanafstand: Door de juiste magneet te kiezen en te installeren, kan ook de scanafstand makkelijk worden bijgesteld
• Beschadigingsbeveiliging en immuniteit: De sensor reageert enkel op magneetvelden
• Detectie door non-magnetische wanden

Typische toepassingen omvatten:

• Deurtoezicht
• Componentidentificatie
• Detectie van componenten door metalen wanden, op voorwaarde dat deze laatste non-magnetisch zijn

De beperkingen van magneetveldsensoren zijn:

• Te detecteren componenten moeten minstens over één magneet beschikken
• Het scanbereik hangt af van de montagerichting van de magneet

Andere scanprincipes

Naargelang de toepassing, kunnen ook de volgende scanprincipes als alternatief worden ingezet:

• Inductieve sensor: wanneer enkel metalen voorwerpen moeten worden gedetecteerd.
• Capacitieve sensor: voor het detecteren van voorwerpen vervaardigd uit plastic of papier, maar ook vloeistoffen (olieachtige of waterige oplossingen), korrels en poeders.

Magneetveldsensoren werken contactloos. Ze detecteren voorwerpen die een magnetisch veld opwekken.

De eerste naderingssensor van industriële kwaliteit werd in 1958 door Walter Pepperl en Wilfried Gehl ontwikkeld en op de markt gebracht. In die tijd werd het ontwikkelingsproces aangedreven door BASF. BASF wou de mechanische schakelcontacten die toen werden gebruikt voor de detectie van goederen vervangen door contactloze sensoren die geen schakelvonken veroorzaakten. Het doel was om explosiegevaar te beperken. Zelfs de eerste naderingssensor werd ontworpen om intrinsiekveilig te zijn in overeenstemming met de NAMUR-standaard.

Alle naderingssensoren van Pepperl+Fuchs werden - en worden nog steeds - ontwikkeld, vervaardigd en op de markt gebracht in overeenstemming met IEC/EN 60947, de relevante norm voor "Laagspanningsschakel- en verdeelinrichtingen—Deel 5-2: Stuurstroomkringen en schakelelementen—Naderingsschakelaars".

Voor Pepperl+Fuchs’ veiligheidssensoren is ook de relevante norm "Laagspanningsschakel- en verdeelinrichtingen—Deel 5-3: Stuurstroomkringen en schakelelementen—Vereisten voor naderingsschakelaars met vastgelegd gedrag onder foutcondities (PDDB)" van kracht.